Je waant je in een totaal andere wereld als je op Fantasy festival Castlefest rond loopt. Dit keer al voor de vijftiende keer georganiseerd. Voor mij was dit al weer de vijfde keer op een totaal uitverkochte zaterdag. Gelukkig niet zo warm als verleden jaar, maar bij tijd en wijle toch warm zat.
Ik kom daar om te fotograferen, maar als je om je heen kijkt is het toch wel een hele wereld op zich. Bij de boekhandel zie je wel eens wat fantasy boeken liggen. Wie kent niet de Lord of the Rings en Game of Thrones. Alleen op Castlefest zaten tenten vol auteurs hun boeken te promoten. Ook verbaas ik mij elke weer over de waren die te koop worden aangeboden. Op gewone markten zie je dit alles niet, maar hier wordt het gretig gekocht.
Onderweg komen wij inmiddels heel wat bekenden tegen, waar we een praatje mee maakten. Er moet natuurlijk ook bij gekletst worden. Na een uurtje sfeer proeven zijn we aan de slag gegaan. We hadden een mooie plek nabij het kasteel. Tot nu toe heb ik elk jaar meegemaakt dat ik de modellen moest gaan zoeken. Dit jaar was totaal anders. Fotografie Jan-Willem van Rijs is kennelijk al een begrip geworden zodat de modellen zich bij mij melden. Altijd mooi meegenomen en dan hoef je zelf niet altijd te zoeken.
Zo kwam Lavia naar mij toe. Tenminste hoop ik dat ze Lavia heet. Ik heb nogal een hanenpoot met schrijven en ben ernstig verward of dit wel de juiste naam is.
Castlefest kenmerkt zich door een bijzondere sfeer. Het lijkt er op dat fantasy verbroedert en heeft een sfeer van ons kent ons. Zo ook met Sabrina die net op de foto was gezet door andere fotografen. De ontspannen sfeer en het gemak van kletsen levert af en toe hilarische taferelen op. En dat is niet handig als je een serieuze outfit heb. Met Sabrina wilde ik ook eens een schilderij proberen.
Dersina was een model die niet bij andere fotografen weg te lokken was. Als bos elf wilde ik met haar wat anders dan wat ik tot dan gezien had. Een gewoon verdekt shot vanuit het bos. Niets meer en niets minder.
Jitske en Rick verschenen bij mij met het verzoek tot een aantal foto’s. Zij gaven aan te gaan trouwen en willen voor deze heugelijke dag in oktober wat foto’s voor op de beamer. Dat kon ik natuurlijk niet weigeren en ik vond het een eer dat ze mij vroegen. Dat was bij een andere fotograaf ook wel gelukt, maar toch wel leuk dat ze mij vroegen. De jonge lovers heb ik op verschillende plekken gefotografeerd. Toch ook wel weer leuk zo’n verliefd stelletje.
Vervolgens vroegen Ellen en Megan of ik ze wilde fotograferen. Ik vermoed moeder en dochter. Zo kwamen ze bij mij in ieder geval wel over. Het enthousiasme van Ellen leverde bij Megan een aantal vingers over de schouders op. En vingers op schouders vind ik helemaal niets en dat ziet er ook niet uit. Net vier of vijf hangende wormen. Het is ook nog eens lastig photoshoppen en geeft alleen maar verkreukelde foto’s op. De tip dan ook maar even meegegeven om dit niet te doen.
Het werd tijd om te verkassen. We wilden zelf ook nog wel eens wat lopen, want van alleen staan wordt je stram. Onze over jeugdige lichamen kunnen dat ook niet meer zo heel goed aan. Hierdoor kwamen wij de optocht tegen. Het was wel een beetje druk, maar van dichtbij omhoog fotograferen leverde minimaal andere personen op de foto op. Het was ons al opgevallen dat het er op lijkt dat er steeds meer kijkers komen. Ik had dat vooral niet gezien bij mijn eerste twee bezoeken. Maar de laatste jaren lijkt het er op dat dit verandert. In ieder geval wilde ik geen gewone mensen op mijn foto’s. Het blijft een fantasy evenement.
Charles had in de tussentijd een mooie plek gevonden om te fotograferen. Ik wilde nog even blijven lopen en liep om Kasteel Keukenhof heen. Altijd een mooie plek om te fotograferen. Ik vergat wel mijn notitieboekje en door mijn korte termijn geheugen was ik de namen vergeten van de dames die ik vervolgens had gefotografeerd. In eerste instantie werd mij gevraagd of ik van een groepje een aantal foto’s wilde maken met hun gsm. De mannen waren niet helemaal Castlefest proof en daarom aan de slag gegaan met de dames uit het gezelschap. Na een paar aanwijzingen kwamen ze los en kon ik er op los fotografen.
Even verderop stonden twee treurende weduwen of waar ze eventueel voor door moesten gaan. Hun haren kleurden net als het bosje rozen wat al aan het verwelken was en de liefde was kennelijk over.
Vervolgens kwam ik precies het tegenovergestelde tegen. Als door Walt Disney zelf gezonden kwam ik Jaidy tegen. Ze werd al door Charles gefotografeerd en had behoorlijk aandacht van de overige aanwezige fotografen. Jaidy de vrolijkheid zelve beeldde Ariël uit en waarover ze even later vertelde dat ze niet helemaal gelijkend gekleed mocht, omdat ze anders problemen kreeg met het Disney concern.
Ondanks dat was ze prachtig gekleed en elegant en gedroeg ze zich als een prinses. Ik had al snel door dat ze ervaring had met modellenwerk en dat deze rol haar op het lijf geschreven was. Het bleek dat ik met een semi-prof te maken had. Ze bleek theater ervaring te hebben en aanwijzingen waren helemaal niet nodig.
Op het moment dat ik met haar in gesprek was kwam er een meisje met haar vader aangelopen. Ze was heel jong en bijzonder verlegen. Ze herkende Ariël. Jaidy had direct aandacht voor het meisje en pakte het in haar rol van Disney prinses enorm goed op. Jaidy ging volledig op in haar rol en een heel gelukkig meisje keek met grote ogen naar Ariël. Op een gegeven moment ging Ariël een liedje zingen voor het meisje. Zanglessen had ze volgens mij echt niet meer nodig. Ik weet niet hoe het met de vader was, maar voor mij was het een waar kippenvel moment.
Toen ik Jaidy had teruggebracht kwam ik Leonie tegen. Ook haar wilde ik graag op de foto nemen. Ik had hier te maken met een elven prinses. Haar jurk was prachtig. Ze wilde net een pose aannemen wat de vorige fotograaf miste. Ik ben daar maar op door gegaan, hetgeen ze volgens mij wel leuk vond.
Charles was ondertussen met een model, waarvan ik ernstig vermoeden had, dat we haar elk jaar aan het fotograferen waren. Het bleek Sarah te zijn en inderdaad kwamen we haar voor de zoveelste keer tegen. Een traditie moet traditie blijven en ook haar weer op de foto genomen. Heel grappig dat we vaste modellen hadden.
De laatste jaren wordt er ook aan bodypaint gedaan op Castlefest. Sinds we de European Bodypainting Festival hadden meegemaakt in 2016 is dit voor ons ook interessant. Zo begaven we ons naar het gedeelte waar deze kunst werd uitgeoefend. De meeste artiesten waren na vijf uur werken wel klaar.
Marieke liep met enorme hoorns op een gedeelte waar ik sowieso niet wil fotograferen. Ze liep tussen de kraampjes en had enorm veel bekijks. We konden haar gelukkig in een berm krijgen. Helaas wel met tegenlicht, maar gelukkig hadden we onze reflectieschermen nog bij ons. Met een goudreflectie konden we haar hele lichaam oplichten. Ik hoop maar dat ze wegkwam toen wij haar gefotografeerd hadden. We kwamen al niet door een menigte van mensen met allerlei soorten camera’s.
Op het bodypaint gedeelte kwamen we natuurlijk veel modellen tegen. Helaas was daar niet een podium waar de modellen en de artiesten hun creaties konden laten zien. Het was even improviseren maar we hadden gedacht dat het voor een witte tent ook wel ging. Er was even verderop wel een zwart doek opgehangen, maar een groot zwart podium wil ik de organisatie wel adviseren.
Inmiddels waren wij al voorzien van veel foto’s en stramme benen. Op weg naar de uitgang viel ons oog op een Game of Thrones setting. The Night King stond bij de Iron throne en een ieder kon zich daar laten fotograferen. Voor ons niet goed genoeg. Er was een koningin Cersei Lannister aanwezig en ongewillig als ze in de serie is, vond ze het totaal geen probleem te poseren.
Er was weer zoveel dat we niet gezien hadden en er waren weer heel wat personen die we niet zijn tegengekomen. Volgend jaar maar weer in de herkansing. Op Facebook heb ik al aangeven dat ik geïnteresseerd ben.